(22) Dyskusja

...................................................................................
(Z punktu widzenia Edwarda)


I znów zniknęła, zostawiając mnie tym razem na zamkowym korytarzu. Czułem pustkę. Nie miałem pojęcia co ze sobą zrobić. Cały czas w mojej głowie była tylko ona. Aro miał rację, była wyjątkowa. Tak niesamowite uczucia kłębiły się w mojej głowie. Wręcz straciłem kontakt z rzeczywistością.
- Coś się stało braciszku? – Alice wyrwała mnie z zamyślenia.
- Co, co? – Na moją odpowiedz odezwała się gromkim śmiechem.
_ Tu chodzi o tę dziewczynę? Anne, zgadza się? – I kto tu komu czyta w myślach?!
- Nawet jeśli tak, to co? – Skoro znała przyczynę mojego zdezorientowania to miała w zanadrzu jeszcze inne pytania. Wolałem uporać się z nimi jak najprędzej.
- Tak tylko się upewniam. Wiesz, czy nie będziesz utrudniał mojej wizji. – Jakiej znowu wizji?! Widząc moje zaciekawienie, w jej głowie zaczął układać się obraz. Ja i Anne razem. Nagle wizja się urwała. oczy Alice zaszły mgłą. W jednej chwili w jej głowie zaczęły pokazywać się obrazy. A tak właściwie czerń zalewająca to co Alice, pokazywała mi przed chwilą.
- Co to było Alice?
- Nie mam pojęcia Edwardzie. Najwyraźniej je przyszłość jest tajemnicą. Nawet dla mnie.

(Z punktu Anne)

Zasnęłam! Naprawdę zasnęłam! Ostatnio moje zachowanie zmieniało się. Od jakiś 2 tygodni biło mi serce, od ostatniego treningu czułam zmęczenie, a teraz tak po prostu zasnęłam. Niby tylko na pare minut, ale jednak! Owszem, od początku różniłam się od reszty wampirów, większa delikatność, wszechstronne talenty, anielska uroda. Ale teraz czułam się jeszcze delikatniejsza. Zupełnie jak człowiek. Ale nim na pewno nie byłam. Pomimo tego wszystkiego, są żeczy, które się nie zmieniły. Moja uroda wciąż była nieskazitelna, a także żaden z moich talentów nie pobladł. Jedynie wampirze cechy, takie jak siła, czy chłód skóry powoli zanikały. Blada cera pozostawała, ale Aro wspominał coś, o tym, że nawet przed przemianą byłam strasznie blada. Moje przemyślenia przerwało jednak wspomnienie wczorajszego wieczoru, i nie myślałam już o niczym poza tą jedną osobą. Edward… To irracjonalne, ale mój instynkt podpowiadał mi, że z kąś go znam. Jednak umysł wciąż uparcie trzymał się kwestii, że w mojej pamięci wczoraj gościł poraz pierwszy. Teleportowałam się do Aro.
- Witaj Anne. Co porabiałaś w nocy? Nie widziałem cię w okolicy.
- Miałam kilka żeczy do przemyślenia, i zdrzemnęłam się na chwilę.
- Zdrzemnęłaś? Czyli jednak..
- Jednak co?
- Widzisz, od początku brałem pod uwagę to, iż bycie wampirem może być sprzeczne z twoją naturą. Jak widać nie myliłem się. Najwyraźniej twoja natura wyparła tę wampirze.
- Ale nie jestem człowiekiem. To było raczej stwierdzenie faktu.
- Nie, nie jesteś. Ale przecież nigdy nim nie byłaś. To od początku było w tobie. Jednak, chyba jest jedna osoba, która… - Przerwał jakby uprzytomnił sobie, że powiedział o jedno słowo za dużo. Zirytowało mnie to zachowanie.
- Chciałbyś mi coś powiedzieć?
- Może kiedy indziej. Muszę teraz coś załatwić. – Wyszedł. Nie mając nic innego do wyboru również opósciłam gabinet. Moje myśli z powrotem krążyły wokół tej jednej osoby. A raczej wampira o złotych tęczówkach.